مشهد خوش بگذره... حتما دعا کن .
منم تو هفته ای که نیستی برات مطلب می ذارم حتما بخون.
تو مشهد کافی نت پیدا میشه. مگه نه؟؟؟
دلم برات تنگ میشه.
می خوام یه شعر بذارم. طولانیه اما تا تهشو بخونین مطمئن باشین که پشیمون نمی شین.
بچه ها صبحتان به خیر سلام
در دهانم زبان چو آویزی
در تهیگاه زنگ می لغزید
صوت ناسازم آن چنان که مگر
شیشه بر روی سنگ می لغزید
درس امروز فعل مجهول است
فعل مجهول چیست می دانید؟
نسبت فعل ما به مفعول است
ساعتی داد آن سخن دادم
حق گفتار را ادا کردم
تا ز اعجاز خود شوم آگاه
ژاله را زان میان صدا کردم
ژاله از درس من چه فهمیدی؟
پاسخ من سکوت بود و سکوت
د جوابم بده کجا بودی
رفته بودی به عالم هپروت؟
خنده دختران و غرش من
ریخت بر فرق ژاله چون باران
لیک او بود غرق حیرت خویش
غافل از اوستاد و از یاران
خشمگین انتقام جو گفتم
بچه ها گوش ژاله سنگین است
دختری طعنه زد که نه خانم
درس در گوش ژاله یاسین است
باز هم خنده ها و همهمه ها
تند و پیگیر می رسید به گوش
زیر آتشفشان دیده ی من
ژاله آرام بود و سرد و خموش
رفته تا عمق چشم حیرانم
آن دو میخ نگاه خیره ی او
موج زد در دو چشم بی گنهش
رازی از روزگار تیره ی او
آن چه در آن نگاه می خواندم
قصه ی غصه بود و حرمان بود
ناله ای کرد و در سخن آمد
با صدایی که سخت لرزان بود:
فعل مجهول فعل آن پدری ست
که دلم را ز درد پر خون کرد
خواهرم را به مشت وسیلی کوفت
مادرم را ز خانه بیرون کرد
شب دوش از گرسنگی تا صبح
خواهر شیر خوار من نالید
سوخت در تاب تب برادر من
تا سحر در کنار من نالید
در غم آن دو تن دو دیده ی من
این یکی اشک بود و آن خون بود
مادرم را دگر نمی دانم
که کجا رفت و حال او چون بود؟
گفت و نالید و آنچه باقی ماند
هق هق گریه بود و ناله ی او
شسته می شد به قطره های سرشک
چهره ی همچو برگ لاله ی او
ناله ی من به ناله اش آمیخت
که غلط بود آنچه من گفتم
درس امروز قصه ی غم توست
تو بگو من چرا سخن گفتم؟
فعل مجهول فعل آن پدری ست
که تو را بی گناه میسوزد
آن حریق هوس بود که در او
مادری بی پناه میسوزد....
سیمین بهبهانی
توجه کنید که...
طبق اسناد به دست اومده
بلاگمون لو رفته.
اونم پیش کی؟؟؟!!!! سعیده خانم که از دوستان وبلاگ نویس بنده هستن... تازه چه وبلاگی هم دارن.
هر هفته! یکی دو تا از مطالبشون به عنوان مطلب برتر معرفی میشه خلاصه که خیلی وبلاگ توپیه.
حالا دیگه مطالب وبلاگم از زیر ذره بینه ایشون رد میشه
و بی شک بر روی نحوه ی کار ونویسندگی بنده نظارت خواهند داشت
از اونجایی که ایشون شخصی بسیار متین و جدی(
) هستن تصمیم گرفتم از بار عاشقانه ی (
و 
) مطالب کم کرده و به بار علمی
عرفانی و فلسفی بلاگم اضافه کنم. شاید این جوری لبخند رضایت رو بر لب دوست و البته استاد عزیزم بنشونم
این چه وبلاگیه...
خجالت می کشم به خدا...
در پیته... اونم از نوع خفنش.
باید درشو تخته کنم...
آره همین کارو می کنم
تو که خیلی صبور بودی...چه طور طاقت نیاوردی که روزتو بهت تبریک بگم.
من یادم بود...
یعنی هر چی به تو مربوط بشه یادمه. خودتم می دونی.
دوباره روزت مبارک
دیگه لازم نیست بگم این چیه؟؟
خودت مهندسی ...ماشاالله
روزت مبارک
تنهایی میری مشهد برو.... اما به امام رضا بگو ما که از آهو کمتر نیستیم...
دخیل ببندبلکه حاجتمونو بگیریم...
دلم بدجوری تنگه. نمی دونم برا چی؟ شاید یاد روزای بی خیالیش افتاده. شایدم یاد...
دلم گرفتست... دلم عجیب گرفتست.
کاش زودتر تموم بشه همه ی اون چیزایی که وقتی بهشون فکر می کنم تکونم می دن.
کاش این لحظه هایی که سنگینیشون پشتمو خم کرده زود بگذره. اما...
کنار امن کجا کشتی شکسته کجا؟
کجا گریزم از اینجا به پای بسته کجا؟
خدا بسه دیگه. مگه نمی گن از مادر نسبت به بنده هات مهربونتری؟!! اگه مصلحتم نیست با اون باشم ببرم پیش خودت.
وگرنه... برای تو که یه چشم به هم زدنه. مگه نیست؟
دیگر این پنجره بگشای که من
به ستوه آمدم از این شب تنگ
این شب تلخ عبوس
می فشارد به دلم پای درنگ
بی خود خودتو نکوب به در و دیوار نمی ذارم پیش همه رسوام کنی. تو دل منی... هر چند برای کس دیگه ای می تپی. تا مال منی
ساکت باش... مثل خودم.
دیرگاهی است که من در دل این شام سیاه
پشت این پنجره بیدارو خموش
مانده ام چشم به راه
همه چشم و همه گوش.
مست آن بانگ دلاویز که می آید نرم
محو آن اختر شب تاب که می سوزد گرم
مات این پرده شبگیر که می بازد رنگ....
کاش می تونستم بنویسم همه ی اون چیزی رو که تو دلمه.کاش می تونستم بنویسم با همین احساسی که الان دارم. کاش می شد احساس رو نوشت اما نمیشه شاید هم نمی تونم. همیشه یاد گرفتم ساکت باشم.
من یه درختم... وقتی نهال بودم سرما رو تحمل کردم اما سرما زده نشدم...
الان یه درختم...
من یه درختم نه یه علف هرز. اون قدر تو زمین ریشه دووندم که به این راحتیا خشک نمی شم.
من منتظرم منتظر اون روزی که ثمر بدم.
می دونم دور نیست...
اسم متنمو گذاشتم دل نوشته... اما نشد... نشد که بنویسمش. من ننوشتم اما قول بده که بخونی.
قول بده...
ماهی شده بود باورش تور اگه بندازن سرش
عروس ماهیا میشه شاه ماهی میشه همسرش
طفلکی باورش نبود تور اگه بندازن سرش
نگاه گرم ماهیگیر میشه نگاه آخرش
نگاه نکن!!!!
